ฆ้องหุ่ยหรือฆ้องชัยที่ใช้ตีดำเนินทำนองในวงปี่พาทย์ดึกดำบรรพ์ (ดู ฆ้อง ประกอบ) ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว สมเด็จพระบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้ากรมพระยานริสรานุวัดติวงศ์ ทรงปรับปรุงวงปี่พาทย์เพื่อใช้บรรเลงในการแสดงละคร ณ “โรงละครดึกดำบรรพ์” ของเจ้าพระยาเทเวศร์วงศ์วิวัฒน์ (ม.ร.ว.หลาน กุญชร) ได้ทรงนำเอาฆ้องหุ่ยหรือฆ้องชัย ๗ ลูก (ดู ฆ้องหุ่ย ๑ ประกอบ) มาปรับเสียงให้เรียงลำดับกัน ๗ เสียง แล้วทำที่แขวนเรียงรอบตัวผู้ตี สำหรับตีเป็นทำนองเพลงห่าง ๆ ในวงปี่พาทย์สำหรับละครโรงนั้น คนทั้งหลายจึงเรียกละครอย่างที่แสดง ณ โรงละครนั้นว่า “ละครดึกดำบรรพ์” และเรียกวงปี่พาทย์ที่ทรงปรับปรุงขึ้นสำหรับละครนั้นว่า “วงปี่พาทย์ดึกดำบรรพ์” ไปด้วย (ดู ปี่พาทย์ ประกอบ) จึงเกิดมีวงฆ้องชัยขึ้นอีกอย่างหนึ่งด้วยเหตุนี้